– Będzie powtórka – mówi Loganowicz. Wpadł do mnie na wódkę bo na dworze tak zimno, że aż pizga złem.
Jaka powtórka? Co, melduje mi, że w telewizji znowu będzie Stirlitz i „Siedemnaście Mgnień Wiosny”?
– Dzwonił Agapow – dodaje Loganowicz, i teraz rozumiem. Czyli będzie powtórka z wielkiego łapania artefaktów jak w zeszłym roku!
Agapow, handlarz z Zony wszedł rok temu w jakieś konszachty z grubymi rybami, pewnie z wojska albo z naukowcami. Najwyraźniej ma dostęp do danych satelitarnych i to na najwyższym szczeblu – ni chybi opłacił jakąś szychę w sztabie generalnym. I dobrze, zarabia na nas krocie, więc niech wyda raz na coś pożytecznego. A dane są przydatne, oj bardzo. Dzięki nim Agapow daje nam dokładne informacje o lokalizacji artefaktów oraz wie wcześniej o sprzężeniu. Raz na jakiś czas przez Zonę przechodzi jak to nazywamy, sprzężenie. Wtedy trzeba być daleko: jeśli będziesz w Zonie sprzężenie przerobi cię na galaretę. Za to potem! Artefakty świecą się w nocy na polu jak gwiazdki na niebie. Tylko anomalie się przesuwają, trzeba uważać, zona zmienia się nie do poznania.

– Kiedy? – pytam się
– W sobotę. – mówi Loganowicz – Rozdrigezowicz mówi, że ty dowodzisz.
Ja?! Żesz, bladź. Cicho klnę pod nosem. Akcja tuż, zaraz a tu plan trzeba zrobić, ekipą zarządzić… Cholera, nie lubię być dowódcą, odpowiedzialność duża. Ale za to dostanę największą działkę ze sprzedanych artefaktów uświadamiam sobie i od razu mi się weselej robi.
– Kto idzie? – pytam się Loganowicza.
– Ja. – odpowiada i rechocze wesoło.
No, że ty to ja wiem. Kasa ci potrzebna. Dzieciorób ponoć kolejnego chłopca zmajstrował, więc nie opuszcza żadnej wycieczki do zony. Kocha te swoje dzieciaki, ostatnio prezenty dla nich z Ameryki pod choinkę sprowadzał, wariat jeden.
– Sonsajew. Ponoć ma tez napisać o naszej wyciecze jakiś artykuł do „Arsenału”.
Co?! Co to cholera jest, wyprawa stalkerska czy wycieczka paparazzich do grobu Księżnej Diany? Korespondent wojenny się znalazł! Pewnie sobie dorabia na boku. No ale nic, może i taki artykuł się przyda, w końcu i pi-ar trzeba dbać , tak?
– Jotkaelowicz, też.
Ha, nasz hakier. Ostatnio zmodyfikował soft w naszych stalkerskich PDA, teraz otrzymujemy rozkazy i koordynaty celów automatycznie, migusiem. Wot technołogia. Obawiam się, że coś się zraz spali i będziemy mnóstwo kasy do tyłu.
– Rodrigezowicz z Kajakowską.
O rany. Kajakowska to żona Rozdrigezowicza i nowy członek klanu Czornaja Woda. Miastowa, hłe, hłe. Rodrigezowicz poznał ją w Moskwie jak był na zakupach, od razu się zakochali i pobrali. Zabrał ją tu do zony. Na pierwszą wyprawę w teren z nami poszła w blond lokach, z tipsami i w bucikach obszytych fiuterkiem z lisa. Chichralismy się, ale na boku bo nie ma co się śmiać Rodrigezowiczowi w twarz. Można oberwać i to mocno. Podśmiechujki się skończyły jak Łysa Julia (czyli Sonsajew) nieostrożnie wszedł w pobliże anomalii typu Zgniatacz. Tylko trochę wlazł, ale nogę mu złapało, nie mógł się ruszyć. Łatwy łup wyczuło i otoczyło go stadko Mięsaczy, a broń przy upadku się ubrudziła i zacięła na amen. Sonsajew jak nic zostałby pokarmem dla zmutowanych świń gdyby nie Kajakowska, która w swoich botkach z futerkiem dobiegła pierwsza na pomoc. Sześć dubletów i sześć sekund później sześć Mięsaczy pożegnało się z tym padołem łez. Sprawdziliśmy, wszystkie 12 strzałów było celnych. Od tej pory nikt się z Kajakowskiej nie podśmiechuje. Jak się jeden kot czyli młody stalker zagalopował i w barze coś przyszurał o futerkowe kalosze i broszę w kształcie motylka to mu Sonsajew obie ręce w łokciach połamał. Musiał się kot potem przez trzy miesiące nogą podcierać, hłe, hłe.
– Robalow też jedzie.
Jedzie? Myślałem, że Robalow w Odessie botoks sobie robi ale Loganowicz się śmieje i wyprowadza mnie z błędu, Robalow owszem jest w Odessie ale nie na botoksie tylko sprzęt nowy kupuje z przemytu, karabiny, noktowizory, najnowsze ciuchy kosmiczne i w ogóle. Oby to wszystko zadziałało myślę sobie ale nic nie mówię.
– Robal mówił, że dołączą jego znajomki Vitkowski i Horsajew.
A znamy, znamy. Razem na szkolenia jeździliśmy do starego Stalkera, niejakiego Majora. Uczył nas, pokazywał wszystko co i jak w Zonie. Chłopaki wiedzą więc jak się poruszać. Co prawda nie rozumiem jak można swój klan nazwać CLST 500+ (już lepiej chyba byłoby GPRS pierdyliard plus) ale co tam, nie moja kaczka, nie moje buraczki jak pisał poeta.
– Jeszcze Krysa.
A no, Krysa czyli po naszemu Szczur. Ksywkę ma od tego, że zje wszystko, ponoć kiedyś zagubiony w zonie zjadł rozkładającego się od kilku dni nibypsa. Ja to rozumiem, przeżyć nada, więc jak trzeba można i jeść padlinę. Tylko że Krysa twierdzi, że jemu smakowało i że nibypies był pyszny… Tfu! Ale Krysa jest dobrym zwiadowcą więc pójdzie na czujce.
– Suszynskaja idzie? – patrzy się na mnie z kamienną twarzą Loganowicz. Wie skubany, że trochę zacząłem z nią kręcić. Wiadomo, tyle miesięcy z dala od domu, krew nie woda. Trochę mam wyrzuty sumienia jak się potem z żoną widuję, ale tylko trochę. Wielu Stalkerów ma „Zonowe” dziewczyny. Poza tym ta Suszynskaja trochę dzika. Na przykład wczoraj: wpadła do mojej kwartiry, wypiła wódkę, pokochała się, radia posłuchała i poszła. Ale czego chciała, nie powiedziała.
– Nie idzie, na mróz nie chodzi. – odpowiadam. Loganowicz kiwa głową. Parę miesięcy temu Suszynską w Zonie zaatakowały trzy chimery. Każdy stalker wie: chimera to najgorsze ścierwo, tfu! Miała pecha, chimery zazwyczaj chodzą samotnie. Dwie zastrzeliła zanim dobiegły, trzecia ją dosięgła swoimi pazurami. Suszyskaja w walce wręcz rozpłatała chimerę nożem jak wędkarz okonia, ale sama ledwo przeżyła. Wysłaliśmy ja do szpitala, potem do chirurga plastycznego w Kijowie. Moim zdaniem konowały odwaliły super robotę i szram po pazurach chimery na twarzy Suszynskiej w ogóle nie widać. Ale zabronili wychodzić na mróz i na słońce, żeby blizn nie było, więc kobieta siedzi teraz w domu i pije samogon.

IMG_2290

No to gra i buczy, trzeba wymyślać plan.
Nie będzie łatwo. Jakoś następnego dnia po rozmowie z Loganowiczem wpada do mnie Agapow. Samogon przyniósł.
Wypiliśmy, oczy mu się zaszkliły.
– W tym roku będzie trudniej niż w zeszłym, – mówi Agapow – więcej wojska.
Jak to? A nie można działki im odpalić, żeby przez palce patrzyli? W końcu różne ważniaki ze sztabu w kieszeni u Agapowa siedzą.
– To nie takie proste. – domyśla się Agapow o co mi chodzi. – To że jeden jenerał z drugim w Mińsku czy Kijowie patrzy na nas przez przymknięte oko, nie załatwia sprawy. Pułkownik Ertowicz, bladź, ambicjonalnie podchodzi.
No tak, Ertowicz, cholerny zupak i służbista, tutejszy komendant, zdenerwował się na Agapowa, że działkuje się ponad jego głową, bezpośrednio z Mińskiem i Kijowem. Olewa nieoficjalne dyrektywy ze sztabu i stalkerów traktuje twardo. Rok temu nie dostał żadnej działki z artefaktowego wysypu i teraz chce się na Agapowie zemścić. Zabijając Stalekrów, którzy mają zebrać towar. Jebata żyzń.
Wypijamy jeszcze samogonu, Agapow wzdycha (że niby mu tak ciężko, psiamać) i wychodzi. Odwraca się w drzwiach.
– A za twoją głowę, Tatowicz, jest specjalna nagroda. Sam pułkownik Ertowicz ufundował.
Uśmiecha się złośliwie i wychodzi, zostawiając mnie z ta fantastyczną wiadomością. Psiakrew! Pieprzony sknera. Jestem przekonany, że mógłby ugadać się z Ertowiczem, w końcu ma kilka domów i wille we Francji, ale mu żal rubelków. Też się na ambit wziął, że mu jakaś pułkowniczyna nie będzie warunków stawiać. A zapłacą za to wszystko Stalkerzy. Życiem. Cholera, cholera, cholera!

Parę godzin później dzwoni telefon.
– Da? – burczę wkurzony od słuchawki.
– Priwiet, gawarit Enderski – głos w słuchawce wprawia mnie w osłupienie. – Słyszałem że za dwa dni planujecie wycieczkę. Chcę iść z wami, do Zony.
Enderski? Przecież on jest porucznikiem zwiadu w wojsku! Co to za nędzna podpucha?
– Eee, nic nie wiem o żadnej wycieczce – mówię i myślę gorączkowo. Skąd się dowiedział?
– Spakojna – śmieje się – ja już nie jestem w wojsku, a za towarzystwo zapłacę informacjami.
Dobra, dobra. Znam ja was gagatki. Pójdziesz z nami jako nasz kumpel, potem swojemu pułkownikowi nadasz naszą pozycję i jeszcze w plecy nam strzelisz! Niedoczekanie. Mówię mu, że się odezwę. Tymczasem dzwonię do znajomków. Nie tylko Agapow ma kontakty wysoko w sztabie. Stary Tatowicz też ma swoje sposoby, hłe hłe.

Parę godzin później wszystko wiadomo. Rzeczywiście Enderskiego zdegradowano do szeregowca i wywalono z wojska. Miał fart, że nie dostał dziesięciu lat albo kulki. Oficjalnie poszło o niesubordynację i tchórzostwo na polu walki. Nieoficjalnie wiadomo, że chodziło o córkę pewnego kapitana, która wpadła Enderskiemu w oko. Nie wpadła jednak na tyle aby się z nią żenić, więc kiedy Nataszce, bo tak było dziewczynie, urósł brzuch, porucznik się zmył. Ojciec, pan kapitan, dostał apopleksji i zawziął się na Enderskiego. Wystawił go, kazał mu iść ze swoim plutonem na zwiad prosto przez pole anomalii. Enderski odmówił wiedząc, że jest to pewna śmierć dla niego i jego chłopaków. Kapitan tylko na to czekał, po powrocie do koszar złożył raport, Enderskiego aresztowali i postawili pod sąd wojskowy. Ponoć tylko realne zagrożenie buntem w jednostce (bo pan porucznik oprócz tego, że Romeo był ponoć dobrym i lubianym oficerem, co w sumie w armii rzadkość) ochroniło go przed dziesięcioma latami w obozie na Kołymie. Ale z woja go wyrzucili z hukiem bez prawa do emerytury. No to teraz musi dorabiać z najemnikami.

Spotykamy się na odprawę. Znamy rejon, zrobiliśmy rekonesans. Mamy informacje od Enderskiego o organizacji i sposobie działania wojska w Zonie sprzed roku. Wszystko gotowe.
Plan jest prosty: żeby zdobyć najwięcej artefaktów musimy się przebić do zamkniętej strefy, za kordon wojska. Wojska w tym roku dużo, więcej niż stalkerów, więc atak frontalny nie wchodzi w grę. O ile nawet przebijemy się przez umocnione pozycje obronne, to QRF, który dobiegnie nas zasiecze.
Dlatego będzie pozoracja. Ustalamy, że dwuosobowy oddział, Rozdrigezowicz i Kajakowska, zaatakuje na środku ścigając na siebie uwagę i QRF w tym czasie główna grupa uderzy na południu i przebije się za kordon. Niestety, zakładamy straty, nawet do 30%-40%. Wszyscy patrzą się nerwowo po sobie. Nikt nie chce zginąć ale drugiej strony taka okazja na zarobek zdarza się tylko raz do roku. Jesteśmy gotowi.

Jak rok temu jesteśmy prawie punktualnie. Tylko ja się spóźniam, bo biegałem przed wyjściem po pokoju i szukałem okularów ochronnych, które naszykowałem sobie gdzieś „na wierzchu” ale nie pamiętałem gdzie. Po 25 minutach biegania w kożuchu i walonkach okulary odnalazły się „na wierzchu” w czarnym futerale na czarnej kanapie, żesz bladź… No nic, najważniejsze, że jestem przed odprawą, spocony ale cały… Mróz siarczysty aż trzaska – minus 12 stopni. A będzie gorzej, to dopiero wieczór jest.

O 20.30 odprawa, punktualna jak zawsze.
– Baaa…ość!!! – Agapow zaczyna swoje. Kto raz był żołnierzem, pozostanie żołnierzem. Stalkerzy jakoś tam się schodzą i stają w trójszeregu falistym. Agapow, przypomina co i jak, że sprzężenie, że artefakty, że wojsko, że granice zony bezpieczne, bo jak nie anomalia przerobi na galaretę… Wiemy, wiemy, pamiętamy, wszyscy już się nie mogą doczekać aby nachapać się artefaktów. Handlarz rozdaje batony przeciwpromienne i pobiera namiary. Niby, że jak się nam cos stanie to przyjdzie po nas pomoc, ha, ha! Już widzę, jak ktoś pójdzie w nocy do zony gdzie anomalie i mutanty po biednego rannego stalkera! Nikt w to nie wierzy ale udajemy, że jest OK i wpisujemy namiary na swoje PDA na listę.
– Ej, Tatowicz! – drze się Agapow – pamiętaj o specjalnej nagrodzie!
Rechocze się złośliwie. Pamiętam, pamiętam, myślę i humor mi znów siada na myśl o polującej na mnie armii siepaczy Ertowicza.
Wychodzę przed szereg i zapraszam do siebie szefów innych klanów stalkerskich. Przychodzą tylko trzej, reszta udaje że mnie nie słyszała. No to nie, łachy bez, mamy dla was informacje wywiadowcze ale jak nie chcecie…
Szybko przekazuje trzem klanom co się dowiedzieliśmy od Enderskiego: że wojsko ma swoje patrole w naszej części zony, choć nie powinni, i że będą na obserwować donosząc Ertowiczowi którędy będziemy się chcieli przebijać przez kordon. Co więcej mają za zadanie dołączać się do grup Stalkerów a potem strzelać nam w plecy… Niedoczekanie, trepy jedne. Ustalamy hasło rozpoznawcze dla stalkerów: niebieski. Jak ktoś powie cos innego – wiadomo, żołnierz i trzeba go, ehem, unieszkodliwić.

IMG_2288

Okulary zachodzą mi parą. Nic nie dało, że w domu pucowałem je przez pół godziny specjalną ściereczką kupioną aż w Ameryce.
– Masz. – mówi Enderski, i podaje mi buteleczkę anti-foga. Spryskuje sobie okulary, które natychmiast pokrywają się skorupą lodu. No to pięknie, kur…, pięknie, jak mawiają Polacy.
Zanim zdążymy wyruszyć musiało się posrać jeszcze parę rzeczy. Pada słuchawka do radia, a Jotkaelowiczowi zamarza karabin. Walczymy ze sprzętem na parkingu aż zrezygnowany wrzuca karabin do bagażnika gazika.
– Trudno, – mówi – pójdę bez broni.
Niech tak będzie, Jotkaelowicz robi dziś za naszego radiowego i za nawigatora. Przynajmniej będzie się mógł skupić na innych funkcjach, a my będziemy osłaniać.
Weszliśmy z 15 metrów w teren, więc każe oddać po strzale kontrolnym. Jest coraz lepiej: zamarzły tez karabiny Krysy i Loganowicza… Nasza siła ogniowa jest pożałowania godna, obyśmy nie napotkali mutantów. Jedyne co mnie uspokaja, to fakt, że te bydlęta też rozpoznają sprzężenie i w jakiś sposób znikają na ten czas z zony. Zanim wrócą minie kilka godzin , do czwartej w nocy powinniśmy być od mutantów bezpieczni…

Rozdzielamy się na trzy grupy i czyścimy „naszą” cześć strefy. Martwię się, bo przez wpadkę z nieczynnymi karabinami, wszyscy zdążyli wejść w Zonę przed nami… Wpadamy na jedną, drugą grupę stalkerów – niebieski, niebieski, wsio w pariadkie. A tu tymczasem miłe zaskoczenie: Vitkowski znajduje artefakt nr 12. 15 minut później Loganowicz wpada na artefakt nr 16. Wkrótce do Agapowa idą SMSy o znalezisku. Mamy już dwa artefakty a akcja nie zaczęła się na dobre!

Punktualnie o 2200 wszystkie zespoły spotykają się w wyznaczonym ORP. Zajmujemy pozycje obronne i obserwujemy perymetr czekając na dane z satelit Agapowa. Mija 5 minut a tu nic. Zaczynamy się niepokoić. O 22007, jest w końcu! Ale dane SA nieczytelne, co jest cholera, jakieś szyfrowanie czy coś? Prosimy o powtórną wysyłkę. Tym razem dostajemy koordynaty czytelne. Parę minut później ruszamy południowym skrajem zony. Grupa „sabotażystów” rusza do środkowej części kordonu. Po drodze idziemy w ciemno po kolejne trzy artefakty, nasze stalkerskie PDA wypuszczają w eter wiadomości:

22:32 EGO JKL 17
22:42 LOL JKL 19
23:10 UTM JKL 20

Ostatni z artefaktów jest już pod liniami obronnymi wojska. Widzimy światełka i słyszymy głosy. Jest czyste niebo, pełnia i widoczność jest znakomita. Zdejmujemy noktowizory bo są całkowicie nieprzydatne. Zresztą okulary tak zaparowane, że mam do wyboru: oglądać szarą mgłę albo zieloną mglę. Wolę szarą – mniej się świeci. Daje znak Jotkaelowiczowi aby puścił informację do Rodrigezowicza o rozpoczęciu akcji.

– 4-ty Lipca! 4-ty Lipca! – mówi Jotkaeliowcz cicho do radia, i dostaje potwierdzenie: Tak toczno!
Ruszamy powoli do przodu podczas gdy kilkaset metrów od nas Rodrigezowicz z Kajakowską zaczynają swoja akcję. Wypatrują pierwszy kontakt, Rodrigezowicz celuje ze swojego SAW’a i ciszę nocy rozdziera… wizg zmielonej zębatki. No, żesz! Rzuca kilka granatów, po czym zaczyna oświetlać cel dla Kajakowskiej, która flankuje go i ostrzeliwuje: pruut! Pruut! Cel zrywa kontakt. Jest drugi! Oświetlamy i z flanki go! Pruut! I on zrywa w ciemność. Jest trzeci. Światło i flanka, pruut! Zrywa. W środkowym rejonie kordony zapanowuje cisza. Jak to, czyżby to wszyscy? A więc naprzód! W Rodrigezowicza i Kajakowską wstępuje nadzieja, że przebiją się we dwójkę na drugą stronę. Ale 50 metrów przed końcem linii wojska nagle w twarz świeci im 6-8 latarek. O cholera, QRF chyba dobiegł! Przepraszamy bardzo Panów, zapomnieliśmy wyłączyć w domu żelazka! Spadamy, w tył, w tył! Chwiejące się światła latarek nieustępliwie podążają za plecami, nawołują się. Hasło! Odzew! Rozdrigezowicz zeskakuje do rowu, byle dalej, a tu brakuje tchu! Pościg jest tuż, tuż, kiedy przerywają pogoń. Uuuff, udało się, złapmy oddech. Rodrigezowicz szybko łączy się na radiu i podaje nam usłyszane hasła wojskowe.

Tymczasem nasza grupa dochodzi tuz pod pozycje wojska. Krysa wpada na wrogi patrol. Kto tam? Stój!
– Warszawa cztery! – krzyczy przytomnie Krysa i żołnierze… dają mu spokój! Uuuf, mamy fart…
Trzeba skorzystać z zamieszanie zrobionego przez Rodrigezowicza, a tu: co to z boku? Od północnego wschodu nadchodzi inna grupa stalkerów i wchodzi w kontakt ogniowy z wojskiem. Zalegamy i obserwujemy akcje rozgrywająca się o kilka metrów od nas: słyszymy nawoływanie wojska WARSZAWA 4! KOMPUTER 5! Hasło! Stój bo strzelam! Lecą granaty. Stalkerzy zrywają na południe i przekraczają drogę która jest granicą zony. Jak to?! Przecież tam są anomalie, które miały przerabiać na galaretę! Być może po sprzężeniu nie zdążyły się jeszcze na nowo utworzyć… Ha! Nie będziemy ryzykować przejścia poza granicą zony bo może nie będziemy mieć tyle szczęścia a z rozpoznania przed nami wynika, że teren zbyt silnie obsadzony i nie przebijemy się. Zanim daje radę wydać rozkaz czujki wroga natykają się na Krysę po raz kolejny. 3 żołnierzy staje 5 metrów od niego i woła Warszawa 5! Odzew! Odzewu Krysa nie zna a karabin popsuty. Leży całkowicie bezbronny po czym zostaje rozstrzelany przez żołdaków. Bydlaki! Zabii Krysę! Pomścimy cię!

Ale pomścimy później bo teraz musimy do tyłu. Zrywamy się 50 metrów o odbijamy na północ, może tam będzie więcej szczęścia. Enderski przechodzi na szpicę w miejsce zabitego Krysy. No panie były porucznik! Pokaż na co cie stać i czy znasz sposób działania wojska! Enderski podczołguje się bliziutko pod umocnione pozycje. My za nim.
– Dwadzieścia metrów przed nami! – przekazuje mi szeptem metodą głuchego telefonu Loganowicz od Sonsajewa, który z kolei dostał meldunek od czujki.
– Komandir! Szto dziełat’? – pyta się Loganowicz i wiem, że nadchodzi moment prawdy: uda się czy się nie uda?
– Naprzód! – wydaję rozkaz, podrywam się i ruszam do szturmu. Obok mnie Sonsajew. Natychmiast ożywają karabiny ochrony ale strzelają bardzo niecelnie. Puk! Puk! Puk! Odpowiadam ogniem z mojej ospale działającej, zamarzniętej broni. Nic nie widzę i nie mam szans z tej pukawki trafić nikogo, w zasadzie strzelam bardziej dla efektu psychologicznego, niech tam się boja, niech zalegną, niechaj przywrą do ziemi. Ratatatata! Słyszę perfekcyjnie działający karabin Łysej Julii. Nie na darmo Sonsajew jest naszym rusznikarzem, chyba reszta też będzie musiał bardziej dbać o sprzęt bo jak tu w bój iść z zamarzniętym M4?

– Warszawa cztery! – krzyczy dla zmyłki Enderski ale to strzał w kolano. Jego głos rozpoznaje dowódca oddziału wojska. Ognia! To Enderski! Stalkerzy! Ale jest za późno. Kilka strzałów i najbliższy żołnierz pada martwy na ziemię. To za Krysę ty taki owaki! Enderski zatrzymuje się aby zabrać trupowi karabin: jego własny AK zamarzł na kamień.

Ratatata! Sonsajew chyba też trafia kogoś, bo słyszę okrzyk. Ale reszta żołnierzy mocno ostrzeliwuje do nas z boku. Cały czas przemy do przodu. Nagle orientujemy się, że jesteśmy tylko we dwóch. Gdzie reszta klanu? Pogubili się, zabili ich czy co? Odskakujemy do kanału chroniąc się przed ogniem.

Zapada względna cisza. Może o nas zapomną? Straciliśmy kontakt z reszta grupy i jest nas tylko dwóch ale może uda się nam teraz przeczołgać do granicy? Widzimy ją tuż tuż, jest od nas 50-60 metrów. Leżymy w śniegu i nasłuchujemy. Chyba się uda?
Nie! Grupa wojska zaczyna czesać teren latarkami i rzucać granaty. Najpierw trochę na ślepo ale wybuchy się zbliżają!
– Zrywamy – cicho mówi Sonsajew.
Odwracam się i zaczynam biec, kiedy słyszę terkot karabinu. Lód pode mną załamuje się i wpadam do śmierdzącej bagnem wody. Kładę się na lodzie i odwracam: seria trafiła Sonsajewa. Po chwili wybuchają obok niego trzy granaty – biedak nie miał szans tego przeżyć. Biegnę dalej. Kilkanaście metrów dalej lód znów pęka. Chlup! Skacze na stromy brzeg, próbując się wygrzebać z wody. Ściana brzegu jest śliska od śniegu i lodu i nie mam punktu zaczepienia: po każdym kroku do góry znów się zsuwam do wody. Widzę zbliżające się postacie żołnierzy, więc zamieram: nie chce aby mnie zauważyli i rozstrzelali, rozcapierzony na brzegu jestem jak żaba na asfalcie, bez szans. Czekam aż przejdą i czuje wlewające się do butów lodowate strugi wody… pięknie, cholera, jest minus 16. Bladź!

Wreszcie poszli. Mogę się znów spróbować wydostać. Gramolę się na brzeg czepiając krzaków. Wystawiam głowę tylko po to aby zobaczyć szturmującą przez las główna grupę. Nie wiem dlaczego tak długo zwlekali, ale przez przypadek wyszło dobrze. Wojacy sądząc, że atakowała tylko mała grupa stalkerów, która wyeliminowali skupili się na opatrywaniu rannych. Nasi do nich podbiegają.
Pada kilka strzałów.
– Warszawa pięć! – krzyczą żołnierze.
-Komputer pięć! – odwrzaskuje Robalow, który nasłuchał się odzewu kiedy czekaliśmy w krzakach.
– No to czemu strzelasz, cholera?? – denerwują się.
– Sorry. – odpowiada z głupia frant Robalow, pochodząc bliżej.
Reszta grupy zbliża się do żołnierzy.
– Teraz! Agoń! – wydaje rozkaz Jotkaelowicz i czterech żołnierzy ginie na miejscu. Grupa Czoranja Woda już bez przeszkód i dalszych strat przebija się na drugą stronę, za granicę kordonu. Udało się.
Szybko idą do oznaczonych na mapie artefaktów. Do Agapowa lecą nowe informacje:
00:10 SAW JKL 2
00:16 DOT JKL 1

Tymczasem wracam do ogniska, do Agapowa, na wschodnią cześć Zony. Do bezpiecznej strefy. Po drodze spotykam Rodrigezowicza i Kajakowską. Też się wycofują – ich zadanie spełnione. Spodnie mam tak zamarznięte, że nie mogę iść – Rodrigezowicz rozcina mi je nożem, żebym mógł je zdjąć. Równie dobrze mógłby rozcinać gips. Przy ognisku, grzejąc się, czekamy na wieści od głównej grupy.

Główna grupa po drodze zabiera jedna nagrodę specjalną. W terenie został wcześniej ukryty przez wojsko element elektroniczny, chyba jakaś nowa technologia czy coś, nie znam się. Pułkownik Ertowicz najwyraźniej miał to zhandlować obcym szpionom. Skąd ci szpiedzy nie wiem, z Chin, albo Ameryki, kto to wie… W każdym razie, żeby dokonać bezpiecznej wymiany, wojsko zbunkrowało towar w zonie a kupcom pułkownik podał namiary na paczkę do odbioru. Najbezczelniej, ogłoszeniem w gazecie, zaszyfrowane! Agapow jakoś się o tym dowiedział i dał stalkerom cynk. Wystarczyło rozkodować koordynaty co Jotkaelowicz z Loganowiczem zrobili w trymiga (słowem kluczem było słowo POWSZECHNY) i iść jak po swoje… Zwłaszcza, że Agapow obiecał zapłacić jak za dobry artefakt. Co z tym fantem zrobi nie wiem, grunt że nam kaska wpadnie.
00:23 ARS JKL ZAGADKA

Kilka minut później docierają do medyka na wschodnim krańcu zony. Zostawiają kilka osób w tym także przemokniętego Vitkowicza, który tez wpadł do wody podczas przebijania się przez wojskową strefę i twardo poszedł dalej, a Jotakelowicz, Loganowicz, Horsajew i Enderski ruszają na rekonesans. Najpierw odnajdują bunkier. Stają niepewni, w tym bunkrze w zeszłym roku grasowały zmutowane małpy, zwane przez stalkerów Wyciskaczami (dlaczego, nie wiadomo). Powoli wchodzą… jest! Jeden Wyciskacz siedzi a obok niego artefakt. Po zastrzeleniu mutanta zabierają trofeum i idą dalej.
01:02 HDD JKL 9

Ostatnie koordynaty wskazują na leżące na wschodzie bagna. Wchodzą w nie a Jotkaelowicz zapada się po łydki.
– Cholera! Może koordynaty pomylone?
Dwa razy sprawdzają, ale współrzędne jak byk pokazują: tu. Na bagnie. Rozglądają się dookoła. Nic, pusto. Może inni stalkerzy już wzięli? Ale śladów nie ma! Nagle Jotkaelowicz dostrzega na drzewie dziuplę. Jest! W środku artefakt, cholera! W eter leci ostatni komunikat:
01:14 MIL JKL 10

Przy ognisku Rodrigezowicz odbiera wiadomość na radio:
– Wsio w pariadkie. Zebraliśmy razem dziesięć sztuk.
Hurra! Cieszymy się. Zarobek będzie, rodziny się ucieszą. I pochówek porządny zrobimy Krysie i Sonsajewowi. Z wypiardem i orkiestrą. Trzy dni będzie się wódka lała strumieniami. A jak przetrzeźwiejemy, trzeba znów w Zonę, do mutantów i wojska, na zarobek… Takie życie stalkera. Może i niebezpieczne. Ale lepsze niżby siedzieć w jakimś biurze w Moskwie i głupie reklamy wymyślać czy komputery naprawiać, co nie?

792158_595014883845921_1901020060_o

Skład grupy Blackwater:
Tato – dowódca
Sonsi – zastępca dowódcy (WZW)
JKL – RTO/nawigator
Logan – rifleman/medyk
Szczur – Rifleman (WZW)
Robal – sawgunner
Rodriguez – sawgunner
Kaja – rifleman
Vitek (CLST) – rifleman
Horse (CLST) – rifleman
Ender (bez przydziału) – rifleman

Autor: Tato(jew)

2 thoughts on “Poslie Akcjonnyj Protokoł [NWN2]”

  1. Czy wrzucicie jakieś konkretne informacje, opis Świata gry i opis scenariusza?
    Gratuluję inwencji przy opisie ale Clancy ani Głuchowski to to nie jest 😉 Nie tak łatwo przez to przebrnąć, a fajnie by było się czegoś dowiedzieć poza barwnym opisem każdej postaci jednego czy drugiego dziecioroba 😉
    Będziemy LARPować?
    Jak ktoś pierwszy raz like me to trudno to ogarnąć. Proszę o wersję dla slabszych; )

  2. Paco – więcej informacji na temat świata gry znajdziesz pod tym linkiem: http://fia.com.pl/nwn2015/
    LARPować jak najbardziej można 🙂 Podpowiem tylko, że będzie i gdzie, i z kim. Oczywiście nie jest to element niezbędny – jeśli ktoś woli, może się skupić wyłącznie na kwestiach taktycznych.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.