| 22 kwietnia 2012 roku, na mocy rozporządzenia zarządu Stowarzyszenia „Fideles et Instructi Armis – Wierni w gotowości pod bronią”, 1 Drużyna FIA miała zaszczyt przyjąć imię „Zapora”, na cześć wielkiego żołnierza, jednego z dowódców Żołnierzy Wyklętych, majora Hieronima Dekutowskiego pseudonim „Zapora”. |  |
Przyjęcie imienia „Zapora”, zainspirowane przez dowódcę 1DF, zostało poprzedzone zapoznaniem się wszystkich członków drużyny z biografią Hieronima Dekutowskiego oraz wewnętrzną dyskusją, zakończoną jednogłośną aprobatą dla tej inicjatywy. Dla wszystkich członków Oddziału było to wielkie wydarzenie, tym bardziej symboliczne, że reputacja i dobre imię Dekutowskiego przez tak wiele lat były gorliwie niszczone w Polsce pod rządami totalitarnymi tak, aby pamięć o nim na zawsze zniknęła ze świadomości Polaków.
Major Hieronim „Zapora” Dekutowski – żołnierz Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, cichociemny, legendarny dowódca oddziałów partyzanckich Armii Krajowej, Delegatury Sił Zbrojnych i Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Urodzony w Dzikowie, w 1939 roku 21-letni maturzysta, którego plany podjęcia studiów we Lwowie zniweczyła niemiecka agresja wobec niepodległej Polski. Uczestnik obrony Lwowa we wrześniu 1939 roku, następnie ochotnik w szeregach nowo odtwarzanej Armii Polskiej na ziemiach francuskich, powrócił do polski we wrześniu 1943 jako cichociemny w stopniu kaprala podchorążego, ukończywszy z wyróżnieniem Szkołę Podchorążych Piechoty. Na okupowanych ziemiach Polskich walczył w Kedywie Okręgu AK „Lublin”, początkowo jako oficer w oddziale partyzanckim, następnie objął dowództwo 4. kompanii w 9. Pułku Piechoty Legionów AK w Inspektoracie Rejonowym AK „Zamość”.
W styczniu 1944 został szefem Kedywu w Inspektoracie Rejonowym AK Lublin-Puławy. Dowodził najliczniejszym na ziemiach Lubelskich oddziałem partyzanckim, do końca wojny przeprowadził kilkadziesiąt akcji zbrojnych skierowanych przeciwko okupacji Polski. Po nieudanej próbie nadejścia z pomocą walczącej w sierpniu 1944 roku Warszawie rozformował podległe mu oddziały. 1 czerwca 1945 roku rozkazem Dowództwa DSZ awansował do stopnia kapitana i objął dowództwo nad oddziałami partyzanckimi w Inspektoracie „Lublin” DSZ.
Od stycznia 1945 roku do września 1947 roku walczył w konspiracji antysowieckiej. Dowodził oddziałami partyzanckimi na ziemiach lubelskich w szczytowym momencie jego oddziały liczyły 300 żołnierzy. Między kwietniem a czerwcem 1945 roku dokonał słynnego rajdu, zdobywając środki na walkę partyzancką oraz niszcząc wiele posterunków UB/MO. Wraz ze swoim zwierzchnikiem, Władysławem Siłą-Nowickim ps. „Stefan”, prowadził pertraktacje z wysokimi funkcjonariuszami MBP dotyczące warunków ujawniania się oddziałów (m.in. za cenę zwolnienia aresztowanych żołnierzy AK – WiN).
Ostatecznie zdecydował się podjąć próbę przedostania się na zachód, jednak zdradzony przez m.in. swojego zastępcę, Stanisława Wnuka ps. „Opal” został aresztowany 16 września 1947 roku. Od 19 września 1947 do 1 czerwca 1948 przechodził okrutne śledztwo w centralnym więzieniu MBP na warszawskim Mokotowie.
15 listopada skład orzekający, pod przewodnictwem sędziego Józefa Badeckiego, skazał go na 7-krotną karę śmierci. 7 marca 1949 wykonano na nim oraz na jego 6 podkomendnych wyrok. Jego ostatnie słowa brzmiały: „Przyjdzie zwycięstwo! Jeszcze Polska nie zginęła!”. Władze komunistycznej Polski konsekwentnie starały się zniszczyć dobre imię Dekutowskiego. Do dziś nie jest znane miejsce jego pochówku.
Major Hieronim Dekutowski został odznaczony w 1945 Krzyżem Walecznych, a w 1964 pośmiertnie krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari za wojnę obronną 1939. W 1988 Rząd RP na uchodźstwie awansował pośmiertnie mjr. Dekutowskiego na stopień pułkownika. 23 maja 1994 Sąd Wojewódzki w Warszawie unieważnił wyroki śmierci jego i jego towarzyszy. 15 listopada 2007 Prezydent RP Lech Kaczyński odznaczył Hieronima Dekutowskiego Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.
Wszyscy członkowie „Zapory” FIA zobowiązani są do dbania o dobre imię Hieronima Dekutowskiego, oraz oddania czci zamordowanemu w rocznicę jego śmierci w miejscu kaźni.
FIA Kaczy, 1 Plt., Zapora
Multimedia:
„Zapory Piechota” – De Press